Niet piepen.

Buster heeft zichzelf sinds de bekendmaking van het weekendje weg van mn ouders al in zn pootjes zitten wrijven. Wekenlang heeft hij zn hese stembanden op klagelijk piepen getraind en zijn meelijwekkende houden-jullie-dan-niet-van-mij-als-ik-mijn-eten-er-gewoon-weer-uit-braak blik geperfectioneerd.
Maanden van tevoren heeft hij zijn rui op zitten sparen en gehoopt op warm weer zodat de statisch geladen huiskamer zijn loslatende haren lekker overal aan kunnen laten plakken. Avonden lang is hij knikkebollend wakker gebleven om een slaaptekort te stimuleren zodat hij zijn onvrede over deze leemte al jammerend op ons los kan laten.
En afgelopen weekend was het dan zover; donderdagmiddag stonden Buster en ik voor het eerst sinds een paar weken weer klaar voor de aanval tegenover elkaar.

Het begon al goed, want we roken naar katten.
Reden genoeg voor Buster om abnormaal debiel rondjes om de tafel te rennen, met zn onbehouwen staart twee glazen van diezelfde tafel te maaien en van enthousiasme een straaltje op het tapijt te wateren. Etenstijd was elke dag weer een langdurig feest omdat hij zich sindskort het recht heeft toegerekend alle zorgvuldig aangeleerde commando's door elkaar te halen en ons de schuld van zijn verwarring te geven. Nieuw in het assortiment Hinderlijke Trekjes is om direct na de laatste hap voer als een krankzinnige van buiten naar binnen te stuiven zodat nog niet doorgeslikte rijstkorrels als confetti door de woonkamer vliegen en zelfs tussen het toetsenbord zijn terug te vinden.
Maar het toppunt van het weekend was het feit dat malle Buster dankzij ouderdom en staar tegen de deur van de computerkast aanliep terwijl ik achter de computer zat, waardoor de deur ongenadig hard tegen mn hoofd aanbeukte. Toen ik omkeek zag ik Buster gniffelend wegsjokken en op het moment dat ik wilde vervallen in een scheldkannonade, stond hij zo onschuldig mogelijk kijkend achter me en had hij als zoenoffer een onsmakelijk takje met vogelpoep geapporteerd. Ieuw.

Buster en ik. Geen goede vrienden.