Monday, June 30, 2008

Theemuts

Nieuws van het Odd & Woolly front :)

Er heerst verstikkende hitte in ons anders zo tochtige flatje die in deze verzengende tijden belachelijk goed wordt geïsoleerd door de opgeslagen wolvoorraad van de winter waar je nog niet eens met een zwerm hongerige motten of te ver opengedraaide gasbrander doorheen komt. De vilttafel op zn pootjes uitklappen kost al teveel energie en het feit dat je met water werkt compenseert nauwelijks tot geenszins met het warmtevasthoudend vermogen van wol...

Deze theemutsjes die ondanks de warmte tot leven zijn gevilt hebben dankzij nalatigheid en teveel hooi op de vork van de maker nog geen vaste plek in de webshop bemachtigd, vandaar dat ze een compleet blogberichtje voor zichzelf hebben gekregen :)






Grappig vind ik de "metamorfose" (lees: immense verbetering) van de theemuts met veestapel. Een jaar geleden stond dit ontwerp in de kinderschoenen...en nu is hij helemaal volwassen :)

Monday, June 23, 2008

Het lijden van de jonge Werther

Werther is eindelijk dood.

Geschiedenisleraar in spé en liefhebbend vriendje. Daar had hij zich bij zijn scheppings-contract voor ingeschreven. Toneelspeler en decorbouwer had hij niet aangevinkt en toch zucht hij zich ieder jaar opnieuw dapper maar hoofdschuddend door het afzien dat jaarlijks toneelstuk heet heen. Want al sinds jaar en dag staat de uitvoering van dit stukje revue op het vastgeroeste programma van de onveranderlijke studiegids en slaat de opleiding geschiedenis twee vliegen in een klap door leerlingen niet alleen het lezen van werken uit den ouden dagen te verplichten, maar vooral om ze vriendschappen op te dringen zodat de opleiding maar weer een sociale studieplek blijkt te zijn.

De wapenkreet "klassenbinding" maakte afgelopen donderdag dus dat elke geschiedkundige bolleboos zich ver na humane lestijden in het schoolpand verzamelde om "die Leiden des jungen Werthers" ten uitvoer te brengen. Enkel voor hun eigen klas. Die het ternauwernood het schriele aantal van vijftien studenten haalt waarvan de helft dankzij plankenkoort al niet eens op was komen dagen. Het project waar ruim zes weken voor stond had zich geuit in vindingrijke Wertherkostuums als trainingsbroeken in hoge witte sokken met zwarte schoenen waar kartonnen gespen op waren geplakt, veel tape en merkstift op de decor-afdeling en een ongezonde dosis overbelichting. En mocht Goethe zich dan niet al omdraaien in zijn graf in de wetenschap dat het geluid van een achttiende eeuws schietijzer niet authentiek maar digitaal was, dan toch zeker wel om het gegeven dat zijn geesteskind dankzij de uitvinding van het herhalingsknopje in de Windows MediaPlayer niet door één luttele kogel om het leven kwam, maar dat er echter tien door zn slaap werden gejaagd.
De Werther op de bühne die zich had verheugd op slechts een eenmalige portie buskruit, kijkt verbaasd en plotseling niet meer zo zeker van zn zelfmoord noch het script naar de Lotte en de Albert achter de coulissen, vroeg zich kort af hoe het in vredesnaam mogelijk was dat een musket zo snel kan herladen en besluit alsnog dramatisch in een toneeldood neer te vallen. Met een immer schietende loop langs het nepbloed dat uit zn hoofd stroomt.

Nee, Werther is dood en niet zo'n beetje ook.
Althans tot volgend jaar natuurlijk.

Sunday, June 22, 2008

Dammit.


Nederland. Had. Moeten. Winnen.

Onderaan de shitlist met onuitstaanbare buren worden de namen van de scheidrechter en zijn samenzweerderige lijnrechters geschreven...

Tuesday, June 17, 2008

Pay It Forward



Met het sociale oog op een liever en verdraagzamer Nederland en zo tijdens de verbroedering van het EK heb ik even een bijzondere actie afgekeken; Pay It Forward.
De utopische boodschap uit de gelijknamige bioscoopfilm werpt zijn vruchten af in de vorm van dit kleine beginnetje :)


Plan de campagne: de eerste drie mensen die op dit weblogbericht reageren, krijgen van mij een handgemaakt kadootje. Het enige wat je ervoor moet doen, is ditzelfde berichtje kopiëren en op jouw eigen weblog plaatsen en eveneens de eerste drie mensen die erop reageren een handgemaakt kadootje toesturen (of geven, natuurlijk.) Op deze manier verspreidt het kadootjesgeven zich als een olievlek en krijgen legio kadoliefhebbers een aardigheidje van een ander.
Ook hoef je niet stante pede een presentje weg te geven, je krijgt namelijk een gulle 365 dagen de tijd om dat te bewerkstelligen.
Op Amerikaanse wijze is dit 'systeem' als volgt verwoord:

The promise:
"I will send a handmade gift to the first 3 people who leave a comment on my blog requesting to join this PIF exchange. I don't know what that gift will be yet and you may not receive it tomorrow or next week, but you will receive it within 365 days, that is my promise! The only thing you have to do in return is pay it forward by making the same promise on your blog."


Wil je meedoen aan deze nobele daad? Mail me dan niet, maar reageer in plaats daarvan op dit weblog bericht. Zet er nog niet je adresgegevens in. Zorg er alleen wel voor dat je mailadres is ingevuld zodat ik je een mailtje kan sturen om het adres te vragen.


En de wereld is net weer een stukje beter geworden :)

Monday, June 9, 2008

Oranje


'Wilhelmus van Nassaue la la la lahahalaaaa...den vaderland getrouwe blijf ik tot in de doooooood, uhun priiiiinse van Oranje la la la la la laaaa...'

Alle vijftien coupletten van het volkslied onthouden en het op de middenstip ten uitvoer brengen is makkelijk als je er het onthouden van de regels en vooral de opstelling van het Nederlands Elftal tegenover zet.

Elke helft opnieuw onderdruk ik de vraag welke kant we eigenlijk op moeten spelen en al vanaf de aftrap kwijt ik me verward aan de onuitvoerbare taak om elf paar rennende voetbalbenen uit elkaar te houden. Ook betrap ik mezelf erop dat ik me afvraag waarom er één speler in een totaal andere kleur speelt dan beide duelerende partijen en zegt het mij niks dat deze speler als enigste een fluit heeft.
Begrippen van lange bal tot korte hoek passeren de revue terwijl ik me krampachtig probeer vast te houden aan bezwete rugnummers en de voor een voetbal leek vergezochte bijnamen als Van the Man, het Breekijzer en Klaas Jan Stuntelaar. Net wanneer je dan uit het bierpraatje van de labyrintisch lallende flapdrol naast je hebt opgemaakt dat buitenspel niet gewoon betekent dat het geen zaalvoetbal is, ben je wat bijnamen betreft weer helemaal terug bij af als hij bij een plotseling schot op doel 'da's pas een Kuytenbijter' en 'speel die stomme klotebal naar Bambi! Bambi staat vrij!' brult.

Om de tijd te doden probeer ik 90 minuten lang de meest stompzinnige spelletjes te bedenken als optelsommetjes maken wanneer twee of meerdere rugnummers elkaar tegenkomen, test ik mezelf of ik iemand op het veld kan spotten die aantrekkelijker is dan Wesley Sneijder en kom ik er bij de zelfbedachte ronde "Welke Voetballer Ben Jij" achter dat ik mijn voetbal heil kan vinden bij Giovanni van Bronckhorst, Indo-power in een oranje shirtje.

Eigenlijk kan ik er dus simpelweg geen zinnig woord over zeggen.
UEFA Europees Kampioenschap voetbal Euro 2008 Austria-Switserland.
Een hele mond vol.

Thursday, June 5, 2008

Grasmaaier

Grasmaaien. Het is een kunst.
Je kan er voor kiezen het hele grasveld op handen en knieën sprietje voor sprietje met een nagelknipper bij te houden, maar effectiever is natuurlijk gewoon om er met de allesvernietigende maaimachine overheen te baggeren. Schuw niet het kapotgekrikte matras of lege bierfles op het gazon, maar schakel zonder koers te wijzigen rustig door naar de volgende versnelling en onthoud dat het enkel zaak is mee te veren wanneer je over een niet organisch voorwerp rijdt.

En zo ook bij ons achter op het strookje gras dat kennelijk kan groeien op met regenwater volgezogen tampons en beschimmelde melkpakken.
Zo'n één, twee tot dertig keer per week hoor je in de verte het inmiddels irritante geronk van een karretje op rupsbanden met een veel te jolige bestuurder achter het wiel. Knetterend komt het barrel dwars door het ijzeren hek heen rammen en begint nog voor hij het gras goed en wel heeft bereikt zn sikkels van destructie te presenteren aan het tegelpad. Vonkend vervolgd hij zn weg via eerdergeblogde dooswoningen en acht norse katten en het wegslaan van enkele kartonnen funderingen die wekelijks leiden tot de val van het kattenrijk verder is dan toch eindelijk het grasveld aan de beurt. Op zn janboerenfluitjes maakt de maaiman er met als doel voor de dag elk keer weer een sport van zijn uitgespuugde peuk tussen de grashalmpjes te vinden om er vervolgens met een misplaatst gevoel van trots overheen te rijden zonder voor ogen te houden dat gras pas is gemaaid wanneer het dan in ieder geval toch korter is dan het eerst was.
Na een paar minuutjes willekeurig kortwieken sterft het geluid langzaam af richting het ginder gelegen grasveld en vervalt het lawaai van het motorblok in het vertrouwde alledaagse lawaai van hersenloze dreunmuziek en mensen die pingpongballen immiteren.

Tot de volgende dag.
Want bij het kraaien van de haan verandert de jolige maaimachine-man bij aanraking van het eerste straaltje ochtendzon als bij toverslag in de grashark-man. Met eenzelfde overgave harkt hij voor Operatie Werkverschaffing de Alpen aan gras bijeen om deze aansluitend niet op te vegen zodat ze door de wind weer net zo hard worden weggeblazen.
Hooikoorts negerend wordt het vooral niet handig gevonden dit alles op één dag te doen...dus horen we voor de derde dag op een rij het ronkende motortje aansukkelen om het grasveldje vóór de flat te maaien.

Hatsjoe.