Oranje

'Wilhelmus van Nassaue la la la lahahalaaaa...den vaderland getrouwe blijf ik tot in de doooooood, uhun priiiiinse van Oranje la la la la la laaaa...'

Alle vijftien coupletten van het volkslied onthouden en het op de middenstip ten uitvoer brengen is makkelijk als je er het onthouden van de regels en vooral de opstelling van het Nederlands Elftal tegenover zet.

Elke helft opnieuw onderdruk ik de vraag welke kant we eigenlijk op moeten spelen en al vanaf de aftrap kwijt ik me verward aan de onuitvoerbare taak om elf paar rennende voetbalbenen uit elkaar te houden. Ook betrap ik mezelf erop dat ik me afvraag waarom er één speler in een totaal andere kleur speelt dan beide duelerende partijen en zegt het mij niks dat deze speler als enigste een fluit heeft.
Begrippen van lange bal tot korte hoek passeren de revue terwijl ik me krampachtig probeer vast te houden aan bezwete rugnummers en de voor een voetbal leek vergezochte bijnamen als Van the Man, het Breekijzer en Klaas Jan Stuntelaar. Net wanneer je dan uit het bierpraatje van de labyrintisch lallende flapdrol naast je hebt opgemaakt dat buitenspel niet gewoon betekent dat het geen zaalvoetbal is, ben je wat bijnamen betreft weer helemaal terug bij af als hij bij een plotseling schot op doel 'da's pas een Kuytenbijter' en 'speel die stomme klotebal naar Bambi! Bambi staat vrij!' brult.

Om de tijd te doden probeer ik 90 minuten lang de meest stompzinnige spelletjes te bedenken als optelsommetjes maken wanneer twee of meerdere rugnummers elkaar tegenkomen, test ik mezelf of ik iemand op het veld kan spotten die aantrekkelijker is dan Wesley Sneijder en kom ik er bij de zelfbedachte ronde "Welke Voetballer Ben Jij" achter dat ik mijn voetbal heil kan vinden bij Giovanni van Bronckhorst, Indo-power in een oranje shirtje.

Eigenlijk kan ik er dus simpelweg geen zinnig woord over zeggen.
UEFA Europees Kampioenschap voetbal Euro 2008 Austria-Switserland.
Een hele mond vol.