Het lijden van de jonge Werther

Werther is eindelijk dood.

Geschiedenisleraar in spé en liefhebbend vriendje. Daar had hij zich bij zijn scheppings-contract voor ingeschreven. Toneelspeler en decorbouwer had hij niet aangevinkt en toch zucht hij zich ieder jaar opnieuw dapper maar hoofdschuddend door het afzien dat jaarlijks toneelstuk heet heen. Want al sinds jaar en dag staat de uitvoering van dit stukje revue op het vastgeroeste programma van de onveranderlijke studiegids en slaat de opleiding geschiedenis twee vliegen in een klap door leerlingen niet alleen het lezen van werken uit den ouden dagen te verplichten, maar vooral om ze vriendschappen op te dringen zodat de opleiding maar weer een sociale studieplek blijkt te zijn.

De wapenkreet "klassenbinding" maakte afgelopen donderdag dus dat elke geschiedkundige bolleboos zich ver na humane lestijden in het schoolpand verzamelde om "die Leiden des jungen Werthers" ten uitvoer te brengen. Enkel voor hun eigen klas. Die het ternauwernood het schriele aantal van vijftien studenten haalt waarvan de helft dankzij plankenkoort al niet eens op was komen dagen. Het project waar ruim zes weken voor stond had zich geuit in vindingrijke Wertherkostuums als trainingsbroeken in hoge witte sokken met zwarte schoenen waar kartonnen gespen op waren geplakt, veel tape en merkstift op de decor-afdeling en een ongezonde dosis overbelichting. En mocht Goethe zich dan niet al omdraaien in zijn graf in de wetenschap dat het geluid van een achttiende eeuws schietijzer niet authentiek maar digitaal was, dan toch zeker wel om het gegeven dat zijn geesteskind dankzij de uitvinding van het herhalingsknopje in de Windows MediaPlayer niet door één luttele kogel om het leven kwam, maar dat er echter tien door zn slaap werden gejaagd.
De Werther op de bühne die zich had verheugd op slechts een eenmalige portie buskruit, kijkt verbaasd en plotseling niet meer zo zeker van zn zelfmoord noch het script naar de Lotte en de Albert achter de coulissen, vroeg zich kort af hoe het in vredesnaam mogelijk was dat een musket zo snel kan herladen en besluit alsnog dramatisch in een toneeldood neer te vallen. Met een immer schietende loop langs het nepbloed dat uit zn hoofd stroomt.

Nee, Werther is dood en niet zo'n beetje ook.
Althans tot volgend jaar natuurlijk.