Fable. The reshoot.

Het is inderdaad maar goed dat ik onlangs een licht detective-ondergrondje heb gekweekt, anders had ik nooit geweten dat er ook echt een poes in huis rondtrippelt.

De ronde gaatjes en opstaande plukjes die ik met pijn in mn hart in de eerder zo egale lappen naaldvilt ontdekte waar overduidelijk een poes met haar vlijmscherpe nageltjes in om heeft zitten kneden.
Het boeket aan zwarte en bruine haren statisch verkleefd aan het beeldscherm en rijkelijk verspreid over de computertafel.
De placemat onder haar etensbakjes besmeurd met opgedroogde stukjes vlees omdat vlees uiteraard eerst uít het bakje moet worden gesleept en er náást moet worden gelegd alvorens het te nuttigen.
De omgevallen rij XboX-doosjes onder de tv waaruit blijkt dat ze waarachtig comfortabel ligt op een berg snoeren, kabels en stekkerdozen.
De honderden sporen aan witte pootjes op onze gitzwarte bank die bewijzen dat er wel degelijk gebruik wordt gemaakt van de kattenbak, maar dat we drastisch moeten overwegen over te stappen naar de stuifvrije korrelvariant van de Albert Heijn.

Na een paar helse nachten waarin de krolsheid het won van angst en paniekpoes Fable en haar gierende hormonen ons de godganse nacht wakker heeft gejammerd, is onze wollige stuiterbal eindelijk wat bijgetrokken, komt ze 's avonds zelfs bij ons op de bank zitten en gaat ze 's avonds op strooptocht door het huis.
Ze stuift nog steeds struikelend over alle drempels met een noodgang onder het bed als we de wc doortrekken of de koelkast opendoen, maar het begin is er...al laat Fobische Fable zich overdag nog steeds maar mondjesmaat zien :)