Milkshake

Wolkbreuken en overgelopen doucheputjes.
Verdrinkende kelders en unisex regenjassen.
Nachtvorst en een stevige windkracht zeven.
Tijd voor een milkshake want zomer is zomer, aldus de gemiddelde Nederlander.

In de hoedanigheid van gemiddelde Nederlander hopten mijn levenskornuit en ik in onze blikken botervloot op wielen om na een onprettig reisje over de Leeuwarder hobbels en kuilen met ons hoofd dwars door het autodak bij de McDrive aan te komen.
Het raam aan de bestuurderskant kon inmiddels weer probleemloos zuidwaarts worden gedraaid, eerdere ritjes langs het magische patatluik hadden ons voorzien van een bijbel aan kortingsbonnetjes en startklaar voor een zomerse dorstlesser bevalen we de pratende paal ons twee milkshakes te maken.
Vanille, framboos of appel-peer.
Met knipperende oogjes keken we naar de enge Ronald McDonald-vormige intercom. Vanille, framboos of appel-peer. Overtuigd van het feit dat de heilige drie-eenheid van vanille en de grootmachten banaan en chocola onaangetast dient te blijven en zodanig ingesloten door de aangesloten vreetfile dat het te genant werd om zonder iets te zeggen in de achteruit de McDrive weer uit te scheuren, rechtte vriend zijn schouders en verzocht hij de onzichtbare burgerbakker een bananenmilkshake te tappen. Het knarsende geluid van een openstaande headset volgde. Belerend werd ons nogmaals het dodelijk saaie arsenaal aan gesmolten ijs voorgelezen en gedwongen door de toeterende halfgaarheid achter ons legden we ons neer bij de McDonaldiaanse interpretatie van de smaak framboos en reden we door naar het afhaalraam waar we onze bekertjes teleurstelling in ontvangst konden nemen.
De eerste miskleun zat hem in het gestreepte rietje, welke vermomd als milkshake-rietje in een papieren verpakking bij het drankje werd geleverd, maar ontkleed niet meer bleek te zijn dan het sneue broertje van de omnipotente en ogenschijnlijk wegbezuinigde milkshake-riet. Compleet met geribbeld knakje in het midden en minstens een halve centimeter dunner in diameter was hij als frisdrankrietje desondanks een dappere strijder die ons bijna knock-out had gekregen door een simpel gebrek aan lucht, daar het nogal moeilijk is een klonterige vloeistof van mestdikte door een plastic buisje van enkele millimeters te zuigen. De tweede desillusie ontvouwde zich in de slotscène van de fastfood-tragedie: McDonalds heeft inderdaad maar drie milkshake-spuitmondjes in de machine en de gevierde koningen banaan en chocola worden er onverbiddelijk uitgeknikkerd als er een nieuwe smaak aan geprakt ijs op de loer ligt. Deze spuitmondjes worden echter maar mondjesmaat schoongespoten waaruit tot groot ongenoegen van de smaakpapil keer op keer de subliem verdrietelijke vanilleframboosappelpeerbanaanaardbeichocola-shake wordt geboren.

Ontgoocheld, blauw aangelopen en balancerend op dat wankele randje van flauwvallen reden we vanaf de parkeerplaats dus direct weer door de McDrive voor twee Euroknaller hamburgers.
Daarvan was de teleurstelling ons tenminste al bekend :P