Tijd

Ik stapte laatst in een tijd vortex.
Niet iets wat je elke dag doet, maar aangestuurd door de onderdrukte Trekkie in mij wéét je gewoon dat het universum zin had in een sadistisch verzetje...en er verheugd op jou verbaasde gezicht eens lekker voor is gaan zitten.

Met het vergaren al dan niet rücksichtslos aftroggelen van zuurverdiende duiten hoog in het vaandel kent Marktplaats als onpersoonlijk knooppunt van digitale portefeuilles een keur aan kopers en verkopers.
Het hardleerse leeghoofd die steevast 5 euro inclusief verzendkosten biedt op een paar schoenen, de freak die je een keer in de zoveel tijd om je gedragen panty vraagt, het schraapsel van de natuur dat niet verder leest dan de neus lang is en na een geplaatst bod toch maar van de koop afziet omdat ze de advertentie van tien regeltjes niet helemaal hebben uitgelezen...
Als hartstochtelijke thuiswinkelaar met een bodemloos gat in de hand heb ik het groezelige papiertje met mijn TANcodes inmiddels aangeleerd op internetbankieren in te loggen en spoedbetalingen uit te voeren en zo liep ik tegen een goedkope tweedehands fiets aan van een handelaar die fietsen opknapte, die we dringend nodig hadden aangezien ons oude barrel onlangs een roestdood was gestorven.
De koop werd bevestigd, het gehucht Britsum werd gegoogled en na drie hobbeldijkjes en vijf schapen belden we aan bij de man van de fiets.
Man. Dachten we.
Want de deur ging open en een schor piepende puber van nog geen 14 jaar stelde zich correct en professioneel voor als de fietsenhandelaar en dirigeerde onze verstomde breintjes naar de tuin waar onze aankoop zich bevond. Als een rasechte marktman hield hij een loos babbeltje over het weer, verleidde hij ons tot een proefrit op de opgeknapte fiets, bazelde hij wat over de schande van het stelen van fietsen en tien minuten zaten we zwijgend en met vraagtekens boven ons hoofd naast elkaar in de auto naar huis.
Maar een paar dagen later meldde zich via datzelfde Marktplaats een koper voor onze oude televisie omdat wij zonder kabel zeer gevoelig blijken te zijn voor reclame en dus waren gezwicht voor een flatscreen HD tv, ook deze koop werd via de mail gesloten en op de afgesproken dag galoppeerde er ineens een glunderend kereltje van een paar turven hoog met een handvol verkreukelde bankbiljetten in zijn hand in onze portiek. Met zijn goedlachse, dikbuikige vader als achterban en chauffeur nam hij trots de televisie in ontvangst en betaalde ons met zijn plakkerige spaarcentjes.

Een tijd vortex.
I'm telling you.