Tuesday, December 2, 2008

Suf


Vandaag is een mooie dag even stil te staan bij het feit dat Anna-Sophia en De Neus op de minuut af een volle twee weken thuis zijn.
Ik was van plan er geen woorden aan vuil te maken en langzaam te verteren door ergernis,
maar je weet nooit wanneer het te laat is en ik verwacht elk moment dat het plafond door de mokerslagen van hun pulveriserende poten naar beneden komt en mij gewelddadig verpletterd waardoor ik dit relaasje nooit van mijn buur-intolerante hart zou kunnen doen.

Twee weken dus.
Van welke tijd ze overigens twee weken vrij opnemen is mij een groot vraagteken, want met vijf schamele uurtjes aan de andere kant van de veilige deur van sufheid per dag heb ik niet het idee dat je überhaupt vakantiedagen aan kan maken. Boodschappen worden deugdelijk voor tien uur 's ochtends gedaan en de onverwoestbare degelijke fietsen staan ten teken van beëindiging van buitenhuiselijke activiteiten al vanaf half drie des middags achter slot en grendel in de schuur. Mocht er dan eens een aankoopje zijn vergeten dan wordt het betreffend artikel als de wiedeweerga voor het donker nog in huis gehaald en zo kwam het dat ik De Neus op zekere dag met slechts twee rode appeltjes in zo'n flinterdun Albert Heijn-zakje de bocht om zag komen fietsen.
Staand natuurlijk.

Ontglipt er onverhoopt een uit het ondoordringbaar klooster, dan is dit nooit langer dan een half uurtje waarbij de achtergebleven sneuaard ziekelijk neurotisch wordt opgesloten met het dubbelslot die je van binnenuit niet kan openmaken en De Neus bij thuiskomst ogenblikkelijk met denderende sloopbalschoenen naar de computer sprint.
Nou mag ik natuurlijk niet liegen; de enigste climax in dit jaar waar met een voorafje van drie vrije dagen naartoe werd geleefd was toch wel de Nacht Weg, waar met eenzelfde drie vrije dagen van moest worden bijgekomen.
En als het toch eens vrienden waren waar onze logge laminaatbeukers naartoe gingen, maar vrienden hebben de uitgedoofde Anna-Sophia en De Neus niet. Want
vooralsnog zijn het immer vader en moeder Troosteloos die hen oppikken en ruim voor christelijke bedtijden weer thuis afleveren.

Mijn hemel. En dan moet je nog ruim 60 jaar. :S

1 comment:

Anonymous said...

Sorry, maar ik vind het hilarisch!
Sterkte.