Friday, January 7, 2011

Oog

We trappen af met een foto welke menig fotograaf een versplinterde staak ik het fototechnisch hart zal zijn, maar dit is mijn uitzicht en hier blijf ik de hele godganse dag zitten en dat heeft alles te maken met mijn oog.
Juist ja. Mijn oog.
Al sinds oogbolheugenis kan ik namelijk op het moment dat ik 's ochtend voor de sneu gebarsten spiegel in onze ijskoude badkamer sta vertellen wat voor dag het gaat worden. Hier heb ik geen glazen bol voor nodig, geen ranzig bezinksel van uitgekauwde theeblaadjes, vooral geen apathische octopus, maar gewoon mijn ogen.
Want er bestaat niet een meer accurate manier om de dag te voorspellen dan afgaan op het feit of ik mijn lenzen wel of niet makkelijk op mn oogdoppen kan plaatsen, want gaat dit ondanks mijn geoefende vingertoppen niet in één soepel handkunstje dan is de toon gezet en gaat de hele dag simpelweg kut.

Vanmorgen was bijvoorbeeld weer onversmadelijk.
Nog voor ik mijzelf gapend onder de douche schoof lukte het mijn slaapdronken been niet over de badkamerdrempel te stappen, schatte ik mijn stap verkeerd in en brak ik minstens tweederde van mijn geteente frontaal tegen de granieten verhoging tot gruis. Te laat herinnerde ik mij dat vloeken in een holle ruimte een dramatische galm produceert, dus na een verwoestende tirade en een luchtgevecht met het niets diende ik mijzelf daarbovenop ook nog een exploderende hoofdpijn toe.
Naast de nodige agressief bijtende shampoo welke als voorbestemd via mijn onderwijl aan de mengkraan blauw gestoten voorhoofd in mn oog sijpelde, was het feit dat ik douchegel in plaats van conditioner in mn flutterige haardos schuimde de douchedruppel die mijn inmiddels strontchagrijnig emmer deed overlopen en terwijl ik op het uiterste randje van het douchegordijn ging staan waardoor deze met bottenbrekende stang en al losliet en als een klamme parachute om me heen plakte, greep ik verwikkeld in het stuk plastic naast de handdoek en ramde ik zodanig tegen de massief houten wasmand dat de keiharde deksel als een op hol geslagen muizenval tegen het vingerkootje van mn delicate pink aan veerde. Met het toepasselijke oog op een toch al gedoemde dag probeerde ik de schade te beperken door zo min mogelijk handelingen te verrichten en in één gracieuze stap uit de douche te bewegen, wat subiet werd afgestraft waardoor ik wankelend op één been over de tegels glibberde, maar wonder boven wonder precies tot stilstand kwam voor de spiegel. Gevoed door dit meevallertje en toch al op de plaats van bestemming besloot ik aldaar mn tweede gezicht op te tekenen, maar dankzij Pleistocene temperaturen trok ik een halfbevroren ovaal mascara uit zn houder en slaagde ik er niet in de door vrieskou solide geworden langwerpige zwarte klodder naar mn oog te balanceren, wat resulteerde in een zwarte camouflage-streep op mn wang. Een welgeplaatste knipper en een onvoorziene nies maakten het geheel af en omdat het voor het lot nou eenmaal te verleidelijk is om te laten schieten, vlekte een afgedwaald kloddertje een uitgeveegd remspoor op mn kin terwijl ik met een dichtgekleefd oog en zwarte wimperstempels aan weerszijden van mn kijkgerei met een stekende pijn van make-up chemicaliën het badkamerlicht maar weer uitdeed.

En dan ben ik de badkamer godbetert nog niet eens uit.
En resten mij nog vier andere vertrekken.

3 comments:

Chantal said...

Hahaha! Sorry, ik mag natuurlijk helemaal niet lachen. Want dat is helemaal niet grappig wat er gebeurd is ;-). Maar je geweldige schrijfstijl zie ik het gewoon gebeuren en dan lukt het mij niet om toch even stiekem te lachen. Hopelijk kom je de rest van de dag zonder kleerscheuren door ;-).

Monique said...

Gaat het weer??
Jij hebt wel pech, zo op de ochtend.
Maar net als By Chantilly moest ik er stiekem toch wel om lachen, want je beschrijft het allemaal zo grappig. Sorry..
Hopelijk laat je je humeur niet verzieken hierdoor.

Anonymous said...

Wauw! Wat een begin van de dag is dat...! En nu maar gewoon blijven zitten op de bank en don't move!